Ruim vijf jaar verkeren Layan (13) en Karam (12) in onwetendheid. Mogen ze blijven of niet? Ze zijn samen met hun moeder Hafsa gevlucht uit Syrië, maar krijgen nog steeds geen Nederlandse verblijfsvergunning. Reden? Hafsa heeft een Marokkaanse vader (de opa van Layan en Karam) en daarmee automatisch de Marokkaanse nationaliteit. En dus vindt de IND dat ze asiel moeten aanvragen in dat land. Maar ze kennen niemand in Marokko!

In 2016 vluchtten de kinderen voor de burgeroorlog in Syrië. Hun vader is in de oorlog vermist geraakt en ze weten niet of hij nog leeft. Layan en Karam wonen inmiddels meer dan vijf jaar in een AZC in Nederland, hopend op een verblijfsvergunning. De IND zegt dat ze naar Marokko moeten, want Hafsa heeft naast de Syrische ook de Marokkaanse nationaliteit. Maar de kinderen zijn Syrisch! Ze kennen niemand in Marokko: ze zijn enkel een paar dagen in het land geweest, op doorreis naar Europa. In Nederland wonen hun tante en oom, die wél een verblijfsvergunning kregen. 

Volgens Hafsa werken de Marokkaanse autoriteiten niet mee en is het onmogelijk om de Marokkaanse nationaliteit van de kinderen bevestigd te krijgen. De autoriteiten eisen hiervoor namelijk drie soorten documenten die Hafsa niet kan krijgen. Ten eerste documenten die ze alleen zelf zou kunnen ophalen in Damascus, waar het nog steeds onveilig is. Ten tweede documenten die haar vader heeft. Maar Hafsa’s ouders zijn gescheiden en ze heeft sinds haar veertiende geen contact meer met hem. Ten derde moet ze handtekeningen van de vader van Layan en Karam overhandigen. Met hem was voor de oorlog al geen contact en inmiddels is niet duidelijk of hij nog in leven is. 

Layan en Karam zijn de grote slachtoffers van deze ingewikkelde kwestie: zij wonen al vijf jaar in Nederland, spreken beter Nederlands dan Syrisch en gaan hier naar school. Layan zit op zwemles en Karam voetbalt bij KVVA in Amersfoort. De kinderen hebben Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes. 

Wij willen dat er een einde komt aan deze gekmakende onzekerheid, zodat ze in rust en veiligheid kunnen opgroeien. Dat is voor Layan extra belangrijk want zij heeft een ernstige ziekte: Osteogenesis Imperfecta (OI). Deze aangeboren aandoening zorgt ervoor dat haar botten niet sterk zijn. Bij het minste of geringste breekt ze een arm of een been, in het afgelopen jaar alleen al zeven keer. Layan heeft in Syrië altijd in een rolstoel gezeten, maar sinds ze in Nederland verblijft en ondersteund wordt door betrokken artsen van het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht, kan ze zelfstandig lopen. Layan is niet alleen afhankelijk van het team van het WKZ, maar ook van speciaal onderwijs, aangepast vervoer en fysiotherapie. Hiér kan ze met haar klasgenoten op zomerkamp voor kinderen met een handicap. Het is onduidelijk of zij in Marokko met haar handicap een vergelijkbaar en menswaardig bestaan kan leiden. 

Layan en Karam zijn volledig geworteld in Nederland. We kunnen ze niet naar Marokko sturen, een land waar ze niemand kennen. Dat is onmenselijk. De Tweede Kamer moet ervoor zorgen dat kinderen zoals Layan en Karam in Nederland kunnen blijven. Zij horen hier en zij blijven hier! 

Wij willen dat
- kinderen als Layan en Karam, die meer dan 5 jaar in Nederland wonen en dus geworteld zijn, een verblijfsvergunning krijgen. Zodat ze in rust en veiligheid aan hun toekomst kunnen bouwen.

- de discretionaire bevoegdheid weer wordt ingevoerd, zodat de staatssecretaris kan ingrijpen in situaties zoals deze, waarin het overduidelijk is dat Layan en Karam in Nederland horen. 

De overheid moet haar verantwoordelijkheid nemen: Layan en Karam zijn in Nederland geworteld, zij horen hier. Dus zeggen we: #LayanEnKaramBlijvenHier